روایت پنج راوی اول شخص(منیر،مسعود،نرگس،سیاوش و منصوره)از رویدادها و اتفاقات زندگی، مشکلات شخصی، احساسات و عواطف انسانی، درگیری های ذهنی. که هر کدام به تناوب در فصل مربوط به خود، حاضر شده و داستان را به جلو می برند.(داستان با روایت منیر شروع می شود.)
رمان را می توان هم یک رمان عاشقانه دانست که به بیان عشق یک نوجوان ناشنوا(سیاوش) به دختری مثل خودش(نرگس) می پردازد و هم یک رمان اجتماعی که مشکلات و شرایط جسمی و روحی کودکان ناشنوا و سختیهای آنها و مادرهایشان را بیان می کند و هم یک رمان فلسفی با نگاه فلسفی نویسنده به مفاهیم عشق و زندگی.
شیوه روایت تمام بخشها شبیه هم است. مثلاً هیچ فرقی بین روایت یک دختر بیست ساله اجتماعی با روایت زنی پا به سن گذاشته و با تجربه و منزوی وجود ندارد. مطمئناً کتاب دلنشین تر می شد اگر لحن و زبان گفتاری هر شخصیت متناسب با شرایط خاص آن شخص و متفاوت با دیگری نوشته می شد.
بخشهایی از کتاب :
مسعود : از بیرون شاید آدمهای معمولی به نظر برسیم. شاید هم آدمهای قوی و خوشبخت؛ کسانی که مشکلات را با همکاری هم، از میان بر می دارند و از این جور شعارها؛ اما خودمان بهتر می دانیم که چه خبر است. هر کدام از ما سیاره ای تنهاست که انگار فقط جاذبه ای مثل جاذبه زمین ما را کنار هم قرار داده است.(ص سی و یک)
سیاوش : هر کتابی که می خوانیم چیزی به ما می دهد و چیزی از ما می گیرد؛ ما کتاب را فرسوده می کنیم و او ما را. ما بر اوراقش دست می کشیم، جلدش را کثیف می کنیم و سطر سطرش را می بلعیم و او بر روح ما تلنگری می زند و گاه حتی خراشی ایجاد می کند و از همه مهمتر ما را از مطالعه کتابی دیگر که فکر می کنیم شاید از این کتاب دلپذیرتر باشد محروم می کند و ما مدام از حسرت آنها با شک و تردید به آنچه در دست داریم نگاه می کنیم.(ص صد و پنج)
منصوره : به نکته مهم اما دردناکی پی برده ام؛ تنهایی را دوست دارم اما دیگر از آن لذت نمی برم. تنهایی وقتی خوب است که انتخاب دیگری هم پیش رویت باشد. وقتی تنهایی تمام زندگی ات شد، دیگر تنهایی نیست. شاید دیگر دیر شده باشد؛ این پیله ای را که سالها دورم تنیده ام آن قدر کلفت شده است که زورم به آن نمی رسد. تازه اگر هم پاره اش کنم از دل آن احتمالاً پروانه ای پیر و خرفت بیرون می آید که توانایی پرواز کردن ندارد.(ص دویست و هشتاد)
پروانه ای روی شانه/بهنام ناصح/نشر آموت/چاپ دوم زمستان 1392/سیصد و بیست صفحه/پانزده هزار تومان
monolog.blog.ir
