تابستانی که تمام شد،رفت.(بازنشر در لینک زن)

 

 

 

 

 

 

 

monolog.blog.ir

ترس کسب و کار من است.

 

من از فراموشی می ترسم، از اینکه پیر شوم و آلزایمر بگیرم و تمام چیزهایی را که می دانم از یاد ببرم می ترسم. از اینکه وقتی پیر شدم، نتونم خودم کارهایم را انجام دهم و محتاج دیگری باشم، می ترسم. کلاً من از پیری می ترسم.

از ارتفاع می ترسم، از اینکه وقتی رعد و برق می زنه توی خیابان باشم می ترسم.

از اجبار انجام کاری که دلخواهم نیست می ترسم.

از رانندگی می ترسم چون می دونم نمی تونم ماشینو کنترل کنم.

از اینکه شرایطی ایجاد شود که مجبور بشوم شیوه فعلی زندگی ام را تغییر بدهم، می ترسم.

از استرس داشتن و از دست دادن آرامش می ترسم.

monolog.blog.ir

اومون را

 

نمی دانم چرا تا این حد چنین چیزی را می خواستم. فکر کنم همیشه دوست داشتم بخشی از حیاتم را در چشمان دیگران زندگی کنم- آنهایی که عکس مرا می بینند و به من فکر می کنند و سعی می کنند احساسات و افکارم را حدس بزنند و درونی ترین فعالیتهای روحم را رصد کنند. و از همه مهمتر این بود که خودم دوست داشتم یکی از آن آدم ها باشم و به صورت خودم که متشکل بود از تعداد بی شماری نقطه های چاپی خیره شوم و به این فکر کنم که این آدم چه نوع فیلمهایی را دوست دارد، دوست دخترش کیست و ناگهان متوجه شوم که این اومون کریوومازوف در واقع خودم هستم. من نسبت به آن دوران تغییر کرده ام، تغییری تدریجی و محسوس. دیگر نظر بقیه برایم مهم نیست چون متوجه شده ام که برای بقیه پشیزی ارزش ندارم و اگر هم فکری بکنند به عکسم فکر می کنند نه خودم. با همان بی تفاوتی محضی که خودم به عکس دیگران فکر می کنم. پس این خبر که اعمال قهرمانانه من قرار بود پوشیده بمانند برایم شوک به حساب نمی آمد. شوک اساسی این بود که داشتم یک قهرمان می شدم.(ص چهل و هشت-نه)

اومون را، یکی از معروف ترین رمانهای معاصر روسیه است.شخصیت اصلی کتاب که نامش اومون را است، از کودکی به آسمان علاقه دارد و عاشق فضانوردی است، وارد آکادمی فضانوردی می شود، و به تدریج متوجه می شود که وضعیت با آنچه وی تصور می کرده متفاوت است.

سفر به فضا محور اصلی کتاب است و نویسنده علاوه بر روایت داستان تخیلی، فضاهای ترسناکی هم ایجاد کرده است. بخشهایی از داستان طنز آمیز است، البته طنز سیاه. بعضی از بخشهای کتاب هم دارای درون مایه فلسفی است.

یادم می آید که ساعت شنی را نگاه می کردم و در شگفت بودم که دانه های شن چرا این قدر آرام از گردن نازک بین دو شیشه پایین می افتند. این قدر نگاه کردم تا بالاخره دلیلش را فهمیدم، هر دانه اراده و خواست خود را داشت و نمی خواست فرو بغلتد، چون سقوط برای هرکدامشان معادل مرگ بود. ولی انتخاب دیگری نداشتند، سقوط شان اجتناب ناپذیر بود. فکر کردم این دنیا و دنیای دیگر درست شبیه همین ساعت شنی هستند؛ وقتی تمامی زندگان در یک جهت بمیرند، واقعیت واژگون می شود و همه دوباره حیات پیدا می کنند، یعنی در جهت مخالف می میرند.(ص هشتاد و چهار)

اومون را، ویکتور پلوین، پیمان خاکسار، نشر زاوش

monolog.blog.ir

آنکه دل به دریا می زند...

 

monolog.blog.ir

فقط همین!

 

تا چه مایه اندوهناک و دشوار می تواند باشد عالم، وقتی که تو هیچ بهانه ای برای حضور در آن نداشته باشی. محمود دولت آبادی

 

 پوسته های سبوس گندم های طلایی در کشتزارهای ایتالیا در باد شناورند. می توانید فکرش را بکنید که ایتالیایی ها چقدر متحیر می شوند اگر بدانند چیزی که در سال 1971 صادر می کرده اند، تنهایی محض بوده است؟ سال اسپاگتی، هاروکی موراکامی

 

 می دونی آدمهایی که می تونند یک دل سیر گریه کنند، چقدر شانش دارند؟

خوب منم دارم میرم یه جایی که بتونم یه دل سیر گریه کنم. ماهی ها عاشق می شوند.

 

همه آدما از وقتی دنیا میان، کلی آرزو دارن واسه خودشون که انجامش بدن.زمان می‌گذره تا این که می‌بینن ای بابا پیر شدن و به هیچ کدوم از آرزوهاشون نرسیدن.بعد همون آرزوها رو واسه بچه‌هاشون می‌کنن. شاید اونا کار نکرده پدر و مادرشونو انجام بدن.همون بچه بزرگ می‌شه می‌رسه به ۱۸ سالگی. به خودش می‌گه: خب من الان ۱۸ سالمه، باید یه اتفاق بزرگ رو رقم بزنم.چشم رو هم می‌ذاره، می‌بینه شده ۴۰ سالش و هیچ کاری هم انجام نداده.می‌دونی! بیشتر آدما زندگی می‌کنن که فقط بگذره. همین! چه کسی امیر را کشت؟

monolog.blog.ir

شکار گوسفند وحشی

 

«با صراحت حرف زدن و با صداقت حرف زدن دو مسئله کاملاً متفاوت هستن. صداقت برای اعتماد مثل دماغه کشتی برای دنباله اونه. صداقت اول می آد و اعتماد آخر. فاصله بین اینها هم با بزرگی کشتی نسبت مستقیم داره. درباره مسائل بزرگ، از راه رسیدن اعتماد زمان زیادی طول می کشه. بعضی وقتها هم صداقت بعد از نابودی آشکار می شه. پس اگه شما رو در جایگاه اعتماد قرار نمی دم، نه تقصیر منه، نه تقصیر شما».(ص صد و پنجاه و پنج)

 

آیینه، تصویر مرا از سر تا پا تقریباً دست نخورده و بدون کجی منعکس می کرد. همان جا ایستادم و به خودم نگاه کردم. چیز جدیدی نبود. خودم بودم و چهره معمولی ام که چیز خاصی نداشت. اما تصویرم به طرزی غیر ضروری واضح بود. تصویر تخت، تصویر آیینه ای ام را نمی دیدم. چیزی که می دیدم خودم نبود. برعکس، انگار من بودم که انعکاس توی آیینه بودم و این خود تصویری ام من واقعی را نگاه می کرد. دست راستم را جلوی صورتم بالا آوردم و روی دهانم کشیدم. من توی شیشه تماشاچی هم همان حرکت را انجام داد. اما شاید این من بودم که آنچه را در آیینه انجام شده بود تقلید می کردم. مطمئن نبودم بدون اراده آزاد خودم دست به روی دهانم کشیده باشم.(ص سیصد و هشتاد)

 

هیچ چیز بدتر از بیدار شدن توی تاریکی مطلق نیست. مثل آن است که آدم مجبور باشد به گذشته برگردد و زندگی را از ابتدا شروع کند. وقتی اولین بار چشمانم را باز کردم انگار داشتم جای آدم دیگری زندگی می کردم. بعد از زمانی بی نهایت طولانی، کم کم این زندگی بر زندگی خودم منطبق شد. این زندگی من مثل زندگی آدم دیگری بود، یک همپوشانی عجیب و غریب بود. بعید بود که آدمی مثل من حتا زنده باشد.(ص سیصد و هشتاد و هفت)

 

شکار گوسفند وحشی، هاروکی موراکامی، محمود مرادی، نشر ثالث

monolog.blog.ir