کتاب سیاه(دو)

 

بعضی چیزها را موقتاً و برا چند روز فراموش می کنیم اما بعضی چیزها را جوری فراموش می کنیم که دیگه حتا خود این فراموش کردنه هم یادمون می ره در حالی که اتفاقاً باید اونا رو به یاد بیاریم.(ص دویست و هشتاد و سه)

 

همه چیز را فراموش می کنید، از یاد می برید؛ قدرت اقویا و ثروت اغنیا، حرف های صدتایک غاز و آدم های یک لاقبا، کارهایی که سر وقت رساندید و کارهایی که سر وقت نرساندید و کارهایی که هیچ وقت نمی توانید سر وقت برسانید، تفاهم و عکسش، خیانت و ضدش، زمانی که مثل برق و باد می گذرد، زمانی که هیچ نمی گذرد، به حقی و ناحقی، بی پولی و رسوایی، آن ها که رسیدند و آن ها که در راه اند و آن ها که هنوز راه نیفتاده اند، خجالت و تنهایی، فلاکت و بدبختی، همه و همه، همه ی این ها را فراموش می کنید، از یاد می برید، چی از این بهتر، نه؟ خوشا به حال آن ها که می توانند بخوابند، نیست؟ روزی هفت هشت ده ساعت هم از شر این ها خلاص شوی برده ای خب، مگر نه؟(ص دویست و نود و شش-هفت)

 

من هیچ کدوم از نوشته هام رو به تنهایی ننوشتم. همیشه بهترینای نویسندگی با بهترین کاراشون کنارم بودن و کمک حالم. من هم با این گفته موافقم که یه تقلید خوب بهتر از یه ابداع بده، اصلاً مشکل این جاست که تو فرهنگ ما هر ابداع و نوآوری یی رو مستقیم به خلاقیت ربط می دن در حالی که این دو لااقل مستقیم هیچ ربطی به هم ندارن. تو می تونی با الهام و اقتباس از یه اثر قدیمی بدون هیچ نوآوری یی اثری بسیار خلاقانه طرح کنی، اصلاً این که بتونی با الهام و اقتباس از آثاری که سالیان سال بین مردم بودن و مطلوب شون اثری جدید اما با همون کیفیت خلق کنی خود خلاقیته خب، اصلا اسمش روشه دیگه، داری خلق می کنی، نه؟(ص سیصد و شانزده)

monolog.blog.ir