در سایه جهان

 

ایستاده ام در سایه جهان

متعجب، شب زده، خسته

تنهای تنهای تنها

کسی مرا نمی بیند.

و نگاهم آدمهایی را دنبال

می کند که تند و تند

از جلوی چشمانم می گذرند و می گذرند.

کاش صدایم به قدرتمندی طوفان

و یا بزرگی تمام کهکشان ها

بود تا فریاد بزنم

چرا وقتی همه جا روشنایی و شادی است؟

سمت من تاریک است؟

monolog.blog.ir